HET WARE VERHAAL VAN DE KAMELEONS
DE GELDERLANDER (Richard Stekelenburg, 27 april 2001)

De twee grootste hits van de legendarische Nederlandstalige groep De Kameleons zijn opnieuw uitgebracht! 'Wat Goed Is Komt Snel' en 'Het Grote Succes' verschijnen op de CD die als extraatje is toegevoegd aan de zojuist verschenen biografie van de band. Het boek, simpelweg 'De Kameleons' geheten, vertelt op boeiende wijze de ontstaansgeschiedenis en de heldenidealen van de band, de worsteling richting bekendheid en de uiteindelijke prijs van de roem. De Kameleons, vraagt u? Bestaan die? Nee, niet echt, maar het had best gekund. Het boek 'De Kameleons' is geschreven door Leo Kenter, de ex-drummer/tekstschrijver van de Tröckener Kecks. Laten we het erop houden, dat het verhaal van De Kameleons hier en daar opvallende gelijkenissen vertoont met het verhaal van de Kecks. Zoals hoofdpersonen Luc Reiziger en Richard Koning opvallende gelijkenissen vertonen met Leo Kenter en Kecks-zanger Rick de Leeuw. De namen van de twee hoofdpersonen kwamen we trouwens al eerder tegen: in de vorig jaar verschenen debuutroman 'De Laatste Held' van De Leeuw.

Daar houdt de overeenkomst tussen de twee boeken ook meteen al op, zegt Leo Kenter. "Rick, die tijdens het hele schrijfproces over m'n schouders heeft meegekeken en me tips gaf, wilde die namen ook graag gebruiken. En dat vond ik wel gepast. Richard Koning was nou eenmaal op Rick gebaseerd. Ik weet dat Rick mijn boek nu graag ziet als vervolg op zijn boek. Met al een derde boek in zijn achterhoofd. Maar zo is Rick nou eenmaal: graag enthousiast. Hij regelt nu ook spontaan allerlei dingen om mijn boek onder de aandacht te krijgen. Maar ik heb liever niet dat 'De Kameleons' gezien wordt als deel 2 in de trilogie van Richard Koning. Een vervolg kun je het boek dan ook nauwelijks noemen, al sluiten de twee boeken wat betreft chronologie wel naadloos op elkaar aan. Waar De Leeuw in 'De Laatste Held' schrijft over zijn jaren op de Heemsteedse kostschool waar ook Leo Kenter zijn jeugd doorbracht, beslaat 'De Kameleons' de tijd vlak daarna: de Kecks-jaren van twee gezworen vrienden. Met de liefdes die daar in die tijd aan vast hangen.

"Het was oorspronkelijk helemaal niet de bedoeling dat ik een boek over een band ging schrijven. Ik was bezig met het uitwerken van losse verhalen over mensen die ik in die jaren was tegengekomen. Als je met een band door Nederland reist, ontmoet je veel mensen met opmerkelijke verhalen. Nijgh & Van Ditmar concludeerde dat de rode draad toch gevormd werd door het bandje. Dus zei de uitgever: draai het maar om. Die opzet bood direct een nieuw uitgangspunt: die van de reconstructie. En de fascinatie van... tja, hoe leg ik dat uit? Kijk, toen ik op kostschool zat, was iemand die in een band speelde een onaantastbare god, daar kon je niet bij. Bands hadden miljoenen kostende lichtshows, tien trommels en een blazerssectie. Zoiets gold als volstrekt onbereikbaar. De enige kans om ooit drummer te worden, was in mijn ogen een telefoontje van bijvoorbeeld Mike Rutherford van Genesis die belde om te zeggen dat Phil Collins was gestopt. En ja, hij had wel eens ergens, van iemand de naam Leo Kenter gehoord, dus... Kortom popmuzikant werd je nooit. Maar op een dag zeiden Rick en ik tegen elkaar: wij beginnen een band! En met een paar betaalkaarten kocht ik een drumstel en na een maand stond onze naam op een poster. Die ontdekking dat je iets zelf kunt opbouwen... En weer zelf afbreken, ja, dat ook."

Nadat zijn vriend Richard Koning de idealen van het begin één voor één heeft verkwanseld, verlaat Luc Reiziger uiteindelijk de band. Het is genoeg geweest. Een hilarisch beschreven droom schetst de verwijdering tussen de twee vrienden. Luc Reiziger is al dromend verzeild geraakt in de videoclip van Queens 'I Want To Break Free' (die waarin de Queen-leden als vrouwen verkleed zijn): 'Richard droeg een zwarte pruik en een nepsnor. Met wellustige bewegingen haalde hij de stang van zijn stofzuiger tussen zijn gespierde, in nylonkousen gehulde benen door. Het publiek joelde. (...) Mijn schoolmeisjesuniform was aan de krappe kant. Moet dit?, vroeg ik'. Kenter: "Ik ben uit de Kecks gestapt (in 1995) omdat ik er geen plezier meer in had. Er waren onderlinge ruzies. Over kleine dingen. Details. Maar zoiets wordt vanzelf een optelsom. Vind je dat Richard Koning er slecht vanaf komt in dat boek? Goh. Ik kan je verzekeren dat ik me erg heb ingehouden. Er waren dubbele gevoelens: enerzijds niet uit die band weg willen, maar anderzijds weg moeten. Natuurlijk was er toen, begin jaren negentig, sprake van een verwijdering tussen Rick en mij. En dat wilde ik ook graag beschrijven: dat er geen grote gebeurtenissen voor nodig zijn voor zo'n verwijdering. Ze ontstaat door kleine verraadjes. In een band, net als in een relatie." «